Bizi ditugun garai ekonomikoek paradoxa bat baino gehiago agerrarazi dute. Euskal Herrira etorrita, besteak beste, euskal langileei, profesionalei, gertatzen ari zaiena. Urteak eman ditugu Euskal Herriko lanbide heziketaren eraginkortasuna goratzen, industriaren produktibitate handia azpimarratzen, bertako langileen profesionaltasuna… Eta krisialdi honek jo gaituenean, bide bazterrean gelditzen hasi dira altxor horren protagonista horietako asko.

Asko hitz egin da azken urteotan Euskal Herriaren bideragarritasun ekonomikoaz, eta bideragarritasun horretan ikusi du hainbatek independentzia aldarrikatzeko lehengaia. Politikan jarduteko “oportunitate” printzipioa aplikatu behar omen da, eta ekonomiarena, bizi ditugun garaietan, argudio sendoa da. Badira, ordea, gure artean bideragarritasun ekonomikoa landa, burujabetasuna herritartasunean ikusten dutenak. Herri bat garen aldetik, antolatzeko eta geure buruari behar dituen aberastasuna eta ongizatea emateko oinarrizko lanabesa dugula. Horien artean dago hau idazten duena.

Ameriketako Estatu Batuetan Strictly USA izeneko ekimen batean bildu dira herrialde horretako hainbat ekoizle. Bertako bezeroen abertzaletasuna ziztatu edo atzerriko erosleen konfiantza eragin nahi izatea da ekimenaren muina. Azken batean bertako produktuen azoka osatu dute. Bertan egina, bertako produktuekin eta bertako inteligentziarekin ekoitzia izatea da produktu hauen ezaugarria.

Marka hau sustatzearen beharraz mintzatu da hainbat azken aldian. Bai Gasteizko Legebiltzarreko hauteskundeen inguruan, bai Ipar Euskal Herriko ekonomia sustatzeko proposamenen inguruan. Aurreko batean esan bezala, “euskaldun” agertzeak mesede egiten dio euskaldunari historian gutxitan izan bezala. Baina Made in Basque Country sor marka garatzeak ezinbestean orain arte inoiz edo gutxitan egin dugun ariketa bat egitea eskatuko digu, “basque” kontzeptuaren pean nor eta zer sartuko dugu?